Beste psychiater,
Je was mijn psychiater toen mijn dochter werd geboren en ik in een enorme angst gleed. Terwijl ik dacht dat ik gek werd, hield jij het hoofd koel. Toen ik overspoeld raakte door angst en ik je wilde spreken, wreven hulpverleners me in dat je er niet altijd voor me kon zijn: ‘Hoe dacht ik dat op te lossen?’
Je belde me gewoon terug
Ik weet nog dat ik boos op je was: ‘weer zo’n ‘k*tje van school die me wel ff ging diagnosticeren’. Mijn hele jeugd door heb ik hulpverleners gehad die het beter wisten, jij was er vast weer zo’n een…
Maar nee.
Je was oprecht geraakt
Je was oprecht geraakt toen ik je liet weten hoe ik over jou en hulpverleners dacht, en eerlijk toen je vertelde over hoe je over mijn kracht dacht. Dat had ik niet verwacht. In mijn diepste angsten stond je me bij. Je pakte me mijn kind niet af, maar regelde een opname op een moeder-kind afdeling. Je zorgde voor de rust die ik nodig had na de heftige dingen die ik had meegemaakt en voor een omgeving waarin mijn dochter en ik veilig konden hechten. Je zorgde ervoor dat ik niet verder afgleed, liet me in mijn waarde. Na twee maanden rust stond ik weer op eigen benen.
Ja, er gaat veel mis in de GGZ. Ik ken de schrijnende verhalen, als hulpverlener maak ik ze bijna dagelijks mee. Maar het kan ook anders. Toen ik mijn herstelverhaal schreef kwam je weer in me op. Ik zag je zo weer zitten in de spreekkamer (van de crisisdienst?). Niets geen stigmatiserende psychiater in opleiding, maar een deskundig en toegewijd arts.
Je hebt mijn leven gered
Nu, tien jaar later, ben ik gewoon weer mezelf. Weer hulpverlener, maar nu met meer levenservaring en ontwrichting omgezet in een nieuwe betekenis. Met hoop en geloof, mede omdat jij mijn wanhoop en ongeloof serieus nam. En moeder, zoals moederschap mag zijn in al haar facetten, omdat jij zorgde voor de steun die ik toen nodig had, zodat ik ook echt moeder kon zijn. Je hebt mijn leven gered. En dat van mijn dochter, een vrolijk kind van nu 10 jaar.
Nooit eerder lukte het, maar nu zeg ik je: Dank je wel. Dat je er was toen ik je zo hard nodig had.
Gastblog van Mirjam